Ik nestelde me op de stoel achter de buschauffeur. Op het donkere raam dat ons van elkaar scheidde prijkte een poster van een lobbige man. Dertiger, gekleed in slechts een wit onderhemd en korte broek. Zijn behaarde benen, voeten in sokken gestoken, had hij in een kleermakerszit gevouwen. Zijn handen rustten losjes op zijn knieën, duim en wijsvinger tegen elkaar aan gedrukt, ogen gesloten. Op zijn warrige krullenbol droeg hij een koptelefoon. Aan de stofzuiger op de achtergrond te zien, nam hij even een momentje voor zichzelf tijdens een flinke poetsbeurt in zijn huiskamer.
Het valt me op dat we de laatste jaren worden doodgegooid met Yoga. Zet de radio maar aan, of de televisie. Binnen enkele minuten garandeer ik je dat er een reclame voorbij komt waarin yoga en of meditatie een rol speelt. Ik heb het wel eens getest. En nu dus zelfs in bus 43 van Arnhem naar Velp.
Eigenlijk niet zo gek als je je bedenkt dat we in een veeleisende samenleving leven.
We willen steeds meer; een gezin én een carrière, een karakteristiek 19-eeuws huis met een tuin in een dito wijk, twee auto’s voor de deur, exotische vakanties. De sociale druk is hoog; we moeten constant bereikbaar zijn via verschillende media, regelmatig Bourgondisch tafelen én een strak gespierd lijf hebben. Dat brengt de nodige stress met zich mee.
‘Yoga? nah, da’s niks voor mij,
ik heb een flinke work-out nodig'
En toch ken ik relatief weinig mensen in mijn omgeving die aan yoga doen.
‘Yoga? nah, da’s niks voor mij’ zei een vriendin laatst. ‘Ik heb een flinke work-out nodig’. Ik moest lachen, want wanneer ik de poweryogales op onze plaatselijke sportschool vervang, dan liggen de studenten binnen 8 zonnegroeten al met hun tong op de vloer.
‘Ik heb niks met zweverigheid’ is een ander veelgehoord excuus. ‘Maar heb je het al eens geprobeerd’? is mijn standaard antwoord. ‘Er zijn wel meer dan 500 yogastijlen en genoeg yogadocenten die het spirituele bewust niet benoemen, mocht je dat ongemakkelijk vinden’.
En dan op nummer één van de yogasmoesen top 3; ‘Dat kan ik nooit, want ik ben niet flexibel genoeg’. Uhm, maar als je een sonate op de piano wil leren spelen, dan accepteer je wèl dat je dat niet in één keer kunt en geloof je dat je het met regelmatig oefenen onder de knie krijgt. Weliswaar niet zoals Wibi. Maar dat is ok, toch?
Nee dan mijn postervriend die heeft het begrepen. Je hoeft niet slank en lenig te zijn. Je hoeft geen fancy yogapakje aan. Zelfs die zweverig bewierookte ruimte is helemaal niet nodig. Gewoon jij, hier, nu in jouw moment.
Bovenstaande column verscheen in het juni 2019 nummer van Wijkcontact, de wijkkrant van de Burgemeesterswijk in Arnhem. Sinds 2017 bewoont Tara er samen met man en zoon (19) een karakteristieke bovenwoning en heeft zij er de eerste yoga studio van de wijk gevestigd.